W słoneczną sobotę 14 sierpnia 2021 roku odbyło się ostatnie przedsięwzięcie w ramach realizacji zadania „Tam, gdzie lodowiec zostawił ślad”, jakim była autokarowa wycieczka po polskiej i niemieckiej części Światowego Geoparku UNESCO Łuk Mużakowa.
Pierwszym jej etapem było zwiedzanie łużyckiego Parku Głazów Narzutowych w Nochten, urządzonego na zwałowisku czynnej jeszcze kopalni węgla brunatnego. Do jego budowy wykorzystano około 5000 głazów umieszczonych w różnych jego częściach /ogrodach/. Największe zainteresowanie wzbudziła „Mała Skandynawia” ukazująca pochodzenie głazów narzutowych.
Uczestnicy wycieczki zapoznali się także z historią niemieckiego zagłębia węgla brunatnego na Łużycach, w tym z historią i dniem dzisiejszym kopalni w Nochten i elektrowni Boxberg.
Po opuszczeniu niemieckiej części Geoparku przyjechaliśmy do miejscowości Buczyny by zwiedzić Ośrodek Kultury Łużyckiej zwany popularnie skansenem łużyckim. Przewodnikiem po tym obiekcie był Jan Solarz, założyciel tego miejsca w 1992 roku. Zgromadzono tu około 250 letnie drewniane budynki sprowadzone tu z różnych okolic Wschodnich Łużyc.
W czasie dalszej drogi do Trzebiela, mijając Żarki Wielkie, przejeżdżając obok ruin wieży rycerskiej, poznaliśmy historię rycerzy-rabusiów / raubritterów / z rycerskiego rodu Hackenbornów. Żarki Wielkie to także miejsce urodzenia Gustawa Teodora Fechnera twórcy psychologii doświadczalnej.
Pierwszym miejscem zwiedzanym w Trzebielu był Diabelski Kamień, największy na środkowym Nadodrzu granitowy głaz narzutowy. Obiekt ten obok wartości geologicznej stanowi także wartość kulturową. W zamierzchłych pogańskich czasach był miejscem kultu, ołtarzem ofiarnym o czym świadczą trzy układy otworów i żłobin wykonanych ludzką ręką. Tutaj też wysłuchaliśmy legendy związanej z tym miejscem, o młynarzu Hynku, jego zonie Barbarze, pięknej ich córce Elżuni i o przybierającego ludzką postać czarcie Hugonie. Drugim obiektem były ruiny murowanej szubienicy, jedynej takiej w województwie lubuskim, wzniesionej w pierwszej połowie XVI wieku. Tutaj wysłuchaliśmy legendy o rosnącej kiedyś wewnątrz szubienicy lipie.
Po drodze do Jezior Wysokich, tuż za Proszowem, zatrzymaliśmy się obok pomnika przyrody sosny „Ośmiornicy”. Końcowym etapem naszej wycieczki był Ośrodek Edukacji Przyrodniczo-Leśnej w Jeziorach Wysokich prowadzony przez małżeństwo leśników Ilonę i Pawła Mrowińskich. Tutaj w drewnianej leśniczówce z 1926 roku, w pięciu salach wystawowych, obejrzeliśmy gabloty, tablice i naturalne eksponaty poświęcone hodowli i użytkowaniu lasu, oraz ochronie przyrody. Obejrzeliśmy kolekcję szyszek z całego świata i małe arboretum z rosnącymi tam sosnami. Podziwialiśmy też piękne widoki rozległych lasów i niebieskie tafle jezior z tarasu widokowego 41 metrowej murowanej wieży.
Po powrocie do Łęknicy dzień zakończyliśmy przy Miejskim Ośrodku Kultury racząc się pieczonymi kiełbaskami, ciastem kawą i herbatą,
Zadanie „Tam, gdzie lodowiec zostawił ślad” przeprowadzili członkowie Stowarzyszenia Geopark „Łuk Mużakowa” w ramach Strategii Rozwoju Lokalnego Kierowanego przez Społeczność wdrażanej przez Stowarzyszenie „Lokalna Grupa Działania – Grupa Łużycka’. Europejski Fundusz Rolny na rzecz Rozwoju Obszarów Wiejskich: Europa Inwestująca w Obszary Wiejskie.
